Normaal gezien schrijf ik geen poëzie. Maar gisteren stootte ik ergens op, en ja, het resultaat ziet u hieronder. En ik besef heel goed dat dit niet zonder gevolgen is; Max zou me misschien wel een mep in het gezicht kunnen geven met de woorden "hoe durft gij zo'n zever te schrijven"
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
St-st-stk-stokxc-stokpczv-topc-oocp-op een mooie
Motkxxxxxxxxxxxx-morgen-oocp-opp een mooiet morgen
Tsk-tsk-tsk tsk tsk tsk-tsk-tsk HOOP Hoop hoop
Hoop op een mooier morgen
Shalzkt-kzt-omp-omp-re/re/re-eeee-ay
Shalzkt-kzt-omp-th-re/eee Tay
Hut-hut hut CRUEL-ghe fge fge-th th th
De toetsen op je arm
.Ed otetsen po ej ram
..D eteotsen o pj eamr
...Td eoetsen jo am pre
....D eoettsen o mpr jea
.....Eoetts den pr jea om
......Oetts em en read pjm
.......Etts pm no eadee jmr
........Tts jm o adeeep nemr
.........Ts m ndeeep tjo aemr
Ik zoek het
In het het verval van mijn schaduw
t-t-t-o-t-t-t-t-o-t-t-t-a-t-t-d-d-d-t-t-t-t-t-t-t-
-t-t-a-t-o-t-d-d-d-o-d-d-d-d-o-d-d-d-d-d-a-t-t-
t-d-t-o-d-a-d
t-t-d-o-o-d-t-d-t-d-d-d-t-d-d-o-t-d-d-d-d-
d-d-d-d-d-d-d
dagen van nooit
Ooit schrijf ik een mooi gedicht
zondag 19 juli 2009
donderdag 16 juli 2009
Joe Henry
Loves You Madly
Het is veel te lang geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Maar nu ben ik er dan toch terug. Over iets meer dan een maand komt “Blood From Stars”, de nieuwe cd van Joe Henry uit. Laat me u nu even warm maken voor de man zelf. Volgens mij bestaat er voor ieder persoon een songschrijver of twee waarmee je jezelf net iets beter verbonden voelt dan andere (dit is volgens mij ook zo met schrijvers, regisseurs,....). Voor velen is dat Bob Dylan, Leonard Cohen, Thom Yorke, Neil Young, Nick Cave,..... De twee songschrijvers waarmee ik het meest een band voel zijn Tom Waits en Joe Henry. Nu, who the fuck is Joe Henry? Wel, de man is al sinds midden jaren 80 bezig aan zijn muzikale carrière. Zijn eerste albums zijn echte folk en Alt. Country albums (Alt. Country is trouwens een van de prachtigste genres die mensen veel te vaak vergeten!). En hoewel die twee genres nog steeds een deel van zijn “sound” zijn, heeft hij hem over de jaren enorm uitgebreid. Die “sound” van hem is trouwens enorm uniek. Hij produceert zijn eigen cd’s, maar daar blijft het niet bij. Zo heeft hij al Loudon Wainwright, Solomon Burke, Ani Difranco, Aimee Mann (koop nu haar Mognolia-soundtrack), Elvis Costello en Mavis Staples in zijn studio gehad. Niet de minste namen dus. Wat Henry zo uniek maakt, is de constante evolutie van zijn muziek. Elke cd in onmiskenbaar Henry, maar telkens heerst er een compleet nieuwe sfeer. Te beginnen bij “Trampoline”. Voor deze cd werkte hij samen met Page Hamilton, van jawel Helmet! Deze cd ligt nog het dichtst bij zijn Alt.Country roots, maar is wel al een heuze uitbreiding en verdieping van het genre. Van dan af echter (zoals de Amerikanen zo mooi zeggen) “All bets are off”! Fuse experimenteert met triphop, maar massive attack of portishead it ain’t. Het is een veel zwoeler en jazzier vorm van triphop. Met de steeds beter wordende teksten van Henry trouwens. “If I know my Angels, I know what they’d say/ Be still my little butcher boy, you’ll give us all away/ Be still you wretched little freak, and give us room to move” gaat het Angels, en in “Fuse” krijgen we dingen te horen als “Here comes the night, there go your knees, reaching for the floor/ You say I’ll stand guard down here, while she stands in the door”. Maar zoals het Henry beaamt werd zijn vorige cd nog beter. “Scar”. Deze cd bevat minder electronica dan zijn voorganger en is rustiger, dieper en melacholischer. De meesten onder jullie hebben trouwens een lied van deze cd gehoord, zonder het te beseffen. Ziet u, Henry is getrouwd met de zus van......Madonna. Madonna heeft Henry’s lied “Stop” gecoverd met als naam “Don’t Tell Me”. Nu, Henry’s versie heeft in tegenstelling tot Madonna’s versie een heuse tango-vibe. Het piece de resistance van die cd (en één van Henry’s beste liedjes) is echter “Richard Pryor Adresses A Tearful Nation”. Nu, een lied met zo’n naam kan alleen maar de moeite zijn. Een piano in mineur op (zoals Ray Charles het zo goed kon zeggen) “Death Tempo”. Formeel gezien is het pure blues, 3 verzen en een bridge met als boodschap “Hetgeen ik het meest begeerde was jij. Maar ik liet u voorbijgaan. Ik was een idioot, maar jij hebt ook fouten gemaakt. En nu, nu ben ik ook voorbij aan het gaan.” Maar het is veel meer dan blues. Dankzij een prachtige contributie van Ornette Coleman (Jazzlegende if there ever was one, ik zet hem mooi tussen Davis, Coltrane en Parker). Het is een lied, waar ik niet meer zonder kan. Een kort stukje tekst “Love me like you’re lying. Let me feel you near. Remember me for trying. And excuse me while I disappear”. Maar dan, dan maakte Henry de cd “Tiny Voices” en maakte hij een nog betere cd. Jazzy, donker, zwoel, bedwelmend, opzwepend en toch gedempt, gesatureerd en overvol van ongeloofelijk rijke details. De soundtrack voor een moderne film noir (ik zie Bogart zo een soft foot shuffle doen op de meeste nummers) en toch enkele prachtige rustpunten zoals Leaning en Flag. Flag is trouwens een kritiek op het patriotisme en weet tegelijk iets zinnig te zeggen over l’amour. Lees de prachtige tekst maar eens door.
Take that noise out in the street,This rubble out from under my feet.No rest for the weary in here,And make a fuss, you're a volunteer.These days, they lord above meGrowing mean as they grow shorter,Like a flag on a closing border now?Closing right behind youIn a crowd come off the hill,Full of bloodlust and good will,We carried pride above our headsLike a flag we could cheer to wake the dead.And when we could go no further,And were drowning on a desert,We raised our flag to follow the breath of God?But it was blowing every which wayI loved you long before I knewLove is something one decides to do.My vanity and fear conspired beliefThat love's just a mirror for a thief.So when you held me tight against youAnd I mistook your heart for thunder,And like a flag, hid behind and under you?Who could blame me?When you held me tight against youI mistook your heart for thunder,Like a flag, I hid behind itLike a flag, I'm hiding under youNow I hang my clothes out to dryLike waves of surrender, they fly.The whore of this world looks old and playedStill she peeks from the alley like a waiting bride'smaid.Laugh or bleed, as you need toWho of us doesn't know already?Every flag flies like confetti now?
Met “Flesh and Blood” heeft hij trouwens ook een bloedmooie, hypersensuele , soulvolle slowmotion slow die steeds bijna over zichzelf struikelt maar net op tijd terug zijn evenwicht vind op Tiny Voices staan. De cd is trouwens ooit beschreven als; “the sound of Faulkner and Hemingway contemplating the Cuban Revolution with William Gaddis, the sound of Buddy DeFranco and Jimmy Giuffre trying to talk to Miles Davis about electric guitars in an abandoned yet fully furnished Tiki bar in Raymond Chandler's Los Angeles." Voorwaar geen slechte beschrijving.
Zijn meest recente cd heet Civillians. Deze cd is voor mij even goed als Tiny Voices, niet per se beter, maar even sterk, maar weer compleet anders. Waar Tiny Voices een Lynchiaanse sfeer bevat, niet in comlete weirdness, maar eerder qua look en feel. Heel rijke kleuren met veel ongeloofelijk diep rood en sigarettenrook die heel traag rondzweeft, heeft Civillians eerder de feel van een oude zwart-wit foto van een eenzame, wijze man. Hoewel het nog steeds een mengelmoes van genres is, worden ze nu gestroomlijnder, organsicher en ingetogener gebruikt. De cd is een collectie van verhalen, waarin we als een soort god even inzicht krijgen in het leven van enkele toevallige personages die liefde vinden en verliezen op allerlei manieren. “Our Song” gaat eigenlijk een dialoog aan met “Flag” uit Tiny Voices, ook hier is er een analyse van patriotisme en laat Henry zich zien als een Amerikaan, maar een die zijn land kent en aanvoelt “This was my country, this was my song, somewhere in the middle there, though it started badly and now it’s ending wrong. This was my country, this frightful and this angry land, but it’s my right if the worst of it might somehow make me a better man”. En dat allemaal rond het verhaal van een man die een baseball-held tegenkomt in een brico en weemoed krijgt naar een vorm van heroïsme en eergevoel dat door mensen als Bush vernietigd werd. Ik als mede-amerikaan zou er geen enkel problem mee hebben zulks een lied tot volkslied te maken! Andere uitschieters zijn “Parker’s Mood” waarin we een man te zien krijgen die een keer teveel werd verslagen door het leven, maar het niet opgeeft. “The things we put together, the world will tear apart, well, I’ve beat them to the start. Along the way, oh my love is here to stay” en de afsluiter; God Only Knows. Geen cover van the Beach Boys maar geen nood, het lied is zeker even goed als die klassieker. Een piano, wat brushes, een stem en “I try to be your light and love, and I’ll prey that is enough now, God only knows that we mean well, God only knows we just don’t know how”. Henry is een verhalenverteller van de oude stempel die doet verlangen naar muzikanten en figuren uit een ver en soms al vergeten verleden, maar doet dit steeds op een nieuwe, eigenwijze, verfrissende, en zelfs louterende manier. Voor mij is hij een held, een voorbeeld en iemand die ik zal blijven volgen. Ik heb al zoveel prachtige momenten en gedachten gehad luisterend naar zijn composities, dat het enige dat ik nog kan doen is hem bedanken (in een oprechte manier, zonder enige vorm van ironie) en proberen andere mensen te overtuigen zich eens over te geven aan zijn pracht, een hoorn des overvloeds.
Had ik trouwens als gezegd dat hij en Waits dikke vrienden zijn?
Het is veel te lang geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Maar nu ben ik er dan toch terug. Over iets meer dan een maand komt “Blood From Stars”, de nieuwe cd van Joe Henry uit. Laat me u nu even warm maken voor de man zelf. Volgens mij bestaat er voor ieder persoon een songschrijver of twee waarmee je jezelf net iets beter verbonden voelt dan andere (dit is volgens mij ook zo met schrijvers, regisseurs,....). Voor velen is dat Bob Dylan, Leonard Cohen, Thom Yorke, Neil Young, Nick Cave,..... De twee songschrijvers waarmee ik het meest een band voel zijn Tom Waits en Joe Henry. Nu, who the fuck is Joe Henry? Wel, de man is al sinds midden jaren 80 bezig aan zijn muzikale carrière. Zijn eerste albums zijn echte folk en Alt. Country albums (Alt. Country is trouwens een van de prachtigste genres die mensen veel te vaak vergeten!). En hoewel die twee genres nog steeds een deel van zijn “sound” zijn, heeft hij hem over de jaren enorm uitgebreid. Die “sound” van hem is trouwens enorm uniek. Hij produceert zijn eigen cd’s, maar daar blijft het niet bij. Zo heeft hij al Loudon Wainwright, Solomon Burke, Ani Difranco, Aimee Mann (koop nu haar Mognolia-soundtrack), Elvis Costello en Mavis Staples in zijn studio gehad. Niet de minste namen dus. Wat Henry zo uniek maakt, is de constante evolutie van zijn muziek. Elke cd in onmiskenbaar Henry, maar telkens heerst er een compleet nieuwe sfeer. Te beginnen bij “Trampoline”. Voor deze cd werkte hij samen met Page Hamilton, van jawel Helmet! Deze cd ligt nog het dichtst bij zijn Alt.Country roots, maar is wel al een heuze uitbreiding en verdieping van het genre. Van dan af echter (zoals de Amerikanen zo mooi zeggen) “All bets are off”! Fuse experimenteert met triphop, maar massive attack of portishead it ain’t. Het is een veel zwoeler en jazzier vorm van triphop. Met de steeds beter wordende teksten van Henry trouwens. “If I know my Angels, I know what they’d say/ Be still my little butcher boy, you’ll give us all away/ Be still you wretched little freak, and give us room to move” gaat het Angels, en in “Fuse” krijgen we dingen te horen als “Here comes the night, there go your knees, reaching for the floor/ You say I’ll stand guard down here, while she stands in the door”. Maar zoals het Henry beaamt werd zijn vorige cd nog beter. “Scar”. Deze cd bevat minder electronica dan zijn voorganger en is rustiger, dieper en melacholischer. De meesten onder jullie hebben trouwens een lied van deze cd gehoord, zonder het te beseffen. Ziet u, Henry is getrouwd met de zus van......Madonna. Madonna heeft Henry’s lied “Stop” gecoverd met als naam “Don’t Tell Me”. Nu, Henry’s versie heeft in tegenstelling tot Madonna’s versie een heuse tango-vibe. Het piece de resistance van die cd (en één van Henry’s beste liedjes) is echter “Richard Pryor Adresses A Tearful Nation”. Nu, een lied met zo’n naam kan alleen maar de moeite zijn. Een piano in mineur op (zoals Ray Charles het zo goed kon zeggen) “Death Tempo”. Formeel gezien is het pure blues, 3 verzen en een bridge met als boodschap “Hetgeen ik het meest begeerde was jij. Maar ik liet u voorbijgaan. Ik was een idioot, maar jij hebt ook fouten gemaakt. En nu, nu ben ik ook voorbij aan het gaan.” Maar het is veel meer dan blues. Dankzij een prachtige contributie van Ornette Coleman (Jazzlegende if there ever was one, ik zet hem mooi tussen Davis, Coltrane en Parker). Het is een lied, waar ik niet meer zonder kan. Een kort stukje tekst “Love me like you’re lying. Let me feel you near. Remember me for trying. And excuse me while I disappear”. Maar dan, dan maakte Henry de cd “Tiny Voices” en maakte hij een nog betere cd. Jazzy, donker, zwoel, bedwelmend, opzwepend en toch gedempt, gesatureerd en overvol van ongeloofelijk rijke details. De soundtrack voor een moderne film noir (ik zie Bogart zo een soft foot shuffle doen op de meeste nummers) en toch enkele prachtige rustpunten zoals Leaning en Flag. Flag is trouwens een kritiek op het patriotisme en weet tegelijk iets zinnig te zeggen over l’amour. Lees de prachtige tekst maar eens door.
Take that noise out in the street,This rubble out from under my feet.No rest for the weary in here,And make a fuss, you're a volunteer.These days, they lord above meGrowing mean as they grow shorter,Like a flag on a closing border now?Closing right behind youIn a crowd come off the hill,Full of bloodlust and good will,We carried pride above our headsLike a flag we could cheer to wake the dead.And when we could go no further,And were drowning on a desert,We raised our flag to follow the breath of God?But it was blowing every which wayI loved you long before I knewLove is something one decides to do.My vanity and fear conspired beliefThat love's just a mirror for a thief.So when you held me tight against youAnd I mistook your heart for thunder,And like a flag, hid behind and under you?Who could blame me?When you held me tight against youI mistook your heart for thunder,Like a flag, I hid behind itLike a flag, I'm hiding under youNow I hang my clothes out to dryLike waves of surrender, they fly.The whore of this world looks old and playedStill she peeks from the alley like a waiting bride'smaid.Laugh or bleed, as you need toWho of us doesn't know already?Every flag flies like confetti now?
Met “Flesh and Blood” heeft hij trouwens ook een bloedmooie, hypersensuele , soulvolle slowmotion slow die steeds bijna over zichzelf struikelt maar net op tijd terug zijn evenwicht vind op Tiny Voices staan. De cd is trouwens ooit beschreven als; “the sound of Faulkner and Hemingway contemplating the Cuban Revolution with William Gaddis, the sound of Buddy DeFranco and Jimmy Giuffre trying to talk to Miles Davis about electric guitars in an abandoned yet fully furnished Tiki bar in Raymond Chandler's Los Angeles." Voorwaar geen slechte beschrijving.
Zijn meest recente cd heet Civillians. Deze cd is voor mij even goed als Tiny Voices, niet per se beter, maar even sterk, maar weer compleet anders. Waar Tiny Voices een Lynchiaanse sfeer bevat, niet in comlete weirdness, maar eerder qua look en feel. Heel rijke kleuren met veel ongeloofelijk diep rood en sigarettenrook die heel traag rondzweeft, heeft Civillians eerder de feel van een oude zwart-wit foto van een eenzame, wijze man. Hoewel het nog steeds een mengelmoes van genres is, worden ze nu gestroomlijnder, organsicher en ingetogener gebruikt. De cd is een collectie van verhalen, waarin we als een soort god even inzicht krijgen in het leven van enkele toevallige personages die liefde vinden en verliezen op allerlei manieren. “Our Song” gaat eigenlijk een dialoog aan met “Flag” uit Tiny Voices, ook hier is er een analyse van patriotisme en laat Henry zich zien als een Amerikaan, maar een die zijn land kent en aanvoelt “This was my country, this was my song, somewhere in the middle there, though it started badly and now it’s ending wrong. This was my country, this frightful and this angry land, but it’s my right if the worst of it might somehow make me a better man”. En dat allemaal rond het verhaal van een man die een baseball-held tegenkomt in een brico en weemoed krijgt naar een vorm van heroïsme en eergevoel dat door mensen als Bush vernietigd werd. Ik als mede-amerikaan zou er geen enkel problem mee hebben zulks een lied tot volkslied te maken! Andere uitschieters zijn “Parker’s Mood” waarin we een man te zien krijgen die een keer teveel werd verslagen door het leven, maar het niet opgeeft. “The things we put together, the world will tear apart, well, I’ve beat them to the start. Along the way, oh my love is here to stay” en de afsluiter; God Only Knows. Geen cover van the Beach Boys maar geen nood, het lied is zeker even goed als die klassieker. Een piano, wat brushes, een stem en “I try to be your light and love, and I’ll prey that is enough now, God only knows that we mean well, God only knows we just don’t know how”. Henry is een verhalenverteller van de oude stempel die doet verlangen naar muzikanten en figuren uit een ver en soms al vergeten verleden, maar doet dit steeds op een nieuwe, eigenwijze, verfrissende, en zelfs louterende manier. Voor mij is hij een held, een voorbeeld en iemand die ik zal blijven volgen. Ik heb al zoveel prachtige momenten en gedachten gehad luisterend naar zijn composities, dat het enige dat ik nog kan doen is hem bedanken (in een oprechte manier, zonder enige vorm van ironie) en proberen andere mensen te overtuigen zich eens over te geven aan zijn pracht, een hoorn des overvloeds.
Had ik trouwens als gezegd dat hij en Waits dikke vrienden zijn?
Abonneren op:
Posts (Atom)