MOVED

I've moved to http://rabogliatti.tumblr.com/

Some Old Reviews

Junior Boys’ sophomore album "So This Is Goodbye" manages to make all of the other 80’ dance revivalists seem like obnoxious, arrogant, loud and self indulging nitwits. They are the gentlemen’s club version of this phenomenon, so much so that their most dancefloor fitting song “In The Morning” is, however sensual and danceable, a polite song, even the moog-break fits in perfectly.

This is such a spacious album it’s easy to get lost in it. It’s as though they’ve stretched all the elements that constitute a Junior Boys song to their absolute extent. Since these elements are limited to synths, a voice and bass, this leaves ample room for the songs to breathe and us to get enamored by them. Having lost the more beat orientated Johnny Dark, Junior Boys dropped the more complex and oppressive beats that featured on Last Exit in favor for more subtle and subdued patterns only strengthens this effect. Its zenith coming in “When No One Cares” a reworking of a Sinatra classic -which makes the gentlemen’s club argument more convincing- that’s so futuristic and filled with empty space that it sounds like actual satellite love. Exactly this is part of the appeal these songs have, they do sound to come from another time and place, yet you couldn’t determine if it were the future or the past, like thumbed and yellowed postcards out of 2025. Only a few other bands are capable of creating this kind of feeling, Boards Of Canada being one of them, so it shouldn’t come as a surprise that the Count Souvenirs elegantly fades out into something that could’ve been created by the Scottish duo.

It’s Jeremy Greenspan’s voice however that makes it all come together. Though to some it may sound a little too much like a polished boy’s band voice, he displays a lot of depth and his ability to fluidly guide his voice through the melodies is uncanny. Greenspan is the one putting the warmth in these songs, he might not be the heartbeat-that honor goes to the steady beats- but he is the soul, and what these songs need. Without it they’d be colder, distant and almost too quicksilver to touch, but his vocals provide the window in which we can enter these songs and enjoy them on an emotional level. Without being too naive, I realize that vocals work like this for a lot more bands than just Junior Boys, but given the wide open nature of their songs, his voice becomes paramount for us not too loose track of the songs within. Only once do they fill up the space and let the sunshine in, with FM, the last song before we reenter this world providing us with a heartwarming melody for the colder days that we’ll have to spend not listening to them, without feeling any different from any other song.

“Please don’t touch” is whispered to us, once again proving how friendly they are, and I wouldn’t dream about touching anything on this extraordinary, nearly perfect and balanced album for fear that if I’d change even the smallest detail all of this intricate space that has been created for me might collapse.

The Hickey Underworld

When Kanye West posted the outstanding video (It’s refreshing to see a great videoclip not trying to be art by using overwrought imagery to do so.) to The Hickey Underworld’s “Blonde Fire” on his blog, the Belgian music scène was amazed. Partly due to Belgium’s underdog nature but at the same time because it was a post hardcore song, a genre not really associated with a big time pop figure like Kanye West.

We start off with a couple of expected moves as Zero Hour sounds just like a self titled post hardcore debut album should; not too far off of Shellac. From then on however, it sounds like with every other song the band learns how to better make a pop-song effectively using mutated waltz patterns to propel their songs forward. It’s here that we find aforementioned Blonde Fire, yet it’s in the next three songs that The Hickey Underworld prove their pop sensibility. Zorayda sounds exactly how an all male east coast Pixies never could. Future Worlds is, however unrealistic it may sound, a post hardcore stadium anthem, including wah-wah guitars, addicting refrain, a break, danceable rhythm and a kind of solo without it being a song that Steve Albini would even consider disliking. This all culminates however in Mystery Bruise, which is as aggressive and good a pop song you’ll find these days, much simpler than Liars and less shoegaze than Fucked Up but finding the same kind of rush of adrenaline as those bands can. Younes Faltakh’s voice is what gives these songs their finishing touch. He’ll never be an accomplished singer, but his progression has been remarkable. He still sounds like Julian Casablancas doing a Dylan impression, but he’s learned to get away with it.

The second half of the album, sees them giving in to the anxiety which was previously subdued. They take all the elements of the previous songs, break them up and cram them in Of Asteroids and men…Plus Addes Wizardy. Blue World Order and URMNSTR (Which receives a subtle and nice synth touch) are deceivingly slow songs, which shows us we’re still dealing with a Belgian band that loves to embrace it’s contrary, self sabotaging nature with rhythms that seem to stumble, melodies that are forced but still work and cut short guitars. Because like most Belgian bands they’ve been schooled by the similarly Antwerp based dEUS, even though they don’t sound alike, it’s become a certain attitude towards songs. Flamencorps is the only song that sees them return to the antics of the first half due to a killer hook, but fits in the more anxious second part with a “Love like you used to, and you won’t love again” paired with “Whose gonna pay the bills of our leaders”. Kind of shabby, yet showing exactly how deep rooted the political and personal frustration have become on this album.

http://www.youtube.com/watch?v=RkB56z_8nck (The great videoclip)

After The Gold Rush

Toen de radio voor de derde keer “A Horse With No Name” afspeelde, kwam het besef dat hij al te lang in de auto zat. - Als ik dit nog één keer hoor, dan zet ik gewoon Neil Young zelf op. -

Het feit dat hijzelf ook doorheen de woestijn naar Californië onderweg was maakte het alleen erger. Af en toe keek hij naar zijn vriendin terwijl hij zichzelf afvroeg hoe ze in godsnaam kon slapen in een auto, in de voorste passagiersstoel, in een warme woestijn, met (rot)muziek op en het raam open. Af en toe keek hij naar zijn vriendin terwijl hij zichzelf afvroeg hoe ze in godsnaam zo schoon kon zijn als de wind haar haren deed wapperen terwijl ze daar gewoon lag te slapen, met het raam open.

Vanuit de voorruit was er in de verte een vliegtuig te zien, de twee ellenlange slierten erachter waren de enige “wolken” in de lucht. Voor de eerste keer ooit voelde hij niks bij het zien van een vliegtuig, hij had er zijn leven lang van gedroomd, en werkte tot voor kort zelfs als mechanicus aan vliegtuigen, maar die tijd was voorbij, daar had Nixon voor gezorgd - Space shuttle - Commerciële ruimtevaart, amper 33 jaar na de Havilland Comet. Iedereen die ooit iets of wat met luchtvaart te maken had zag zichzelf twee dagen lang in de ruimte, zwevend tussen dat stille zwart, tot dat er in Ibiza een vliegtuig neerstortte - 104 doden - Op slag temperde iedereen zijn ambities, in de ruimte was er dan misschien minder om jezelf tegen te storten, maar om zo eenzaam en zonder kans te liggen stikken zonder dat iemand ooit je lichaam terug vindt was toch ook niet echt wenselijk, bij een gewoon vliegtuig had je tenminste nog die eindeloos zalige val. De beelden van Kittinger's parachutesprong van op een hoogte van drie kilometer waren verantwoordelijk voor dit enigszins naïeve maar uiterst effectieve beeld van een vrije val. Spontane ontbranding deerde hen collectief niet echt, dat gevaar bestond namelijk ook al bij een standaard vliegtuig - In de ruimte sterven lijkt me nog niet zo slecht, zeker als je door een tekort aan zuurstof begint te hallucineren - Hij had al een paar keer LSD genomen en verheugde zich zelfs een klein beetje op de mogelijkheid om in 'space' te 'trippen' zelfs al ging dat gepaard met een geleidelijk stikken. Het feit dat hij maar een mechanicus was en dus nooit echt moest vliegen omvatte natuurlijk een groot deel van zijn “moed” om deze “challenge” te accepteren, in tegenstelling tot een hoop piloten die deze kans, in voor hem onduidelijke redenen, aan hen lieten voorbijgaan. De jump naar commerciële ruimtevaart was voor hem ook de meest logische stap gezien de tijden. De dingen waren namelijk aan het veranderen. Het was al lang niet meer cool om een hippie te zijn, maar David Bowie zou nog een poos veel te raar zijn voor het grote volk.

“Mag het een beetje luider?” - Door haar zonnebril heen kan ik niet eens zien of haar ogen open zijn - The First Time Ever I Saw Your Face heette het nummer. Ze zegt “Wat is het hier toch magnifiek” zonder ooit schijnbaar haar ogen te geopend hebben. Hij keek rond en kon ze enkel gelijk geven. Volgens wetenschappers zou het landschap hier een rode versie van de maan zijn, of een warme versie van Mars.

“Wil je hier even stoppen?” en gewillig werd haar verzoek gevolgd. Eens uit de auto viel de echte warmte pas op hen. Hij stond even stil, gewoon om de geur van de woestijn te onderzoeken. Hij kende de woestijn enkel van foto's en die hadden hem nooit voorbereid op het feit dat een woestijn wel degelijk een eigen geur heeft. Rustig verlieten ze de auto, eens er vijf meter tussen hen en de auto was verhoogde het tempo tot een normale pas. Een nabijgelegen rots van aanzienlijke hoogte doemde op en hij besloot prompt om hem te beklimmen. Eens boven keek hij naar zijn handen en het rode zand dat tussen de groeven van zijn handen was gekomen en besloot dan om zijn handen niet aan zijn jeans af te vegen. Rustig stond hij recht en keek hij rond. De warmte was niet meer op hem aan het drukken, maar werd nu rond zijn lichaam gedragen - Hoe zou het hier zijn als het regent? -

“Help!”

Hij boog zich voorover om over de rand heen te kunnen kijken en zag zijn vriendin op de rots hangen.

“Ik durf niet meer naar omhoog gaan, en raak niet naar beneden, help me alsjeblieft!”

Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht, alsof hij dacht dat dit iets typisch vrouwelijk is, en hij klom naar beneden tot hij naast haar hing. Ze greep zijn schouders vast en hing zich aan zijn rug en klommen zo naar beneden. Eens ze de grond met de tippen van haar hangende voeten kon aanraken liet ze haar vriend los, nog voor hij zelf goed en wel aan de grond was.

“Ik zal de rest van reis wel rijden.”

Rustig gingen ze naar de auto. Hij deed de deur open en zette zich neer, zonder zijn voeten in de auto zelf te zette en stak nog even een sigaret op, boog zich even achterover en zette de radio op en dan weer af. In de openstaande deur vond hij een cassette en stak deze in de radio - Tell Me Why - terwijl zijn sigaret rustig in rook verdween - After The Gold Rush - gooide de filter weg, zette zich goed, sloot de deur en liet zich rijden.

De warme lucht die vlakbij zijn hand sierlijk naar boven kronkelde kwam deze keer niet van een sigaret, maar van een kop koffie. Hij dronk al een tijdje koffie, maar pas recentelijk had hij geleerd om lauwe koffie als de deze te drinken. Daar hadden zijn lange werkuren, pushende collega's en een plethora aan bouten voor gezorgd. Zette zich neer, nam een krant en begon zoals elke werkdag van de laatste twee weken te lezen. Deze korte pauzes waren de enige dingen die hem recht hielden in deze machinerie. In Joegoslavië was er een vliegtuig neergestort.

-Nog meer piloten die zullen terugschrikken van het stille zwart- maar een jonge, blonde Vesna Vulovic had als enige de anderhalve kilometer vallende inferno overleefd. Naast het artikel stond er een kleine foto van haar waarin ze recht in de camera kijkt. Door een lichte barst aan de schedel wist ze niks meer van de val. Verwoed ondernam hij pogingen om iets in deze gebeurtenis te zien. Dit mocht voor hem geen toeval zijn. Vooreerst moest ze niet eens op het vliegtuig aanwezig zijn, maar een ander meisje genaamd Vesna, het feit dat net zij de enige overlevende was kon dan enkel iets speciaal zijn. Ze had zelfs een gebarsten schedel, als nieuwe fontanel en aldus wedergeboorte in een brandende mechanische vogel kan dat toch wel tellen, in godsnaam, ze vonden haar zelfs in het midden van het vliegtuig, tussen de vleugels. Er kwam weer een kleine glimlach op zijn gezicht, net zoals toen op de rots vlakbij Phoenix.

Hij nam zijn cuttermesje en sneed de foto rustig uit zijn krant. Hij nam zijn portemonnee en nam er een foto uit waarop zijn vriendin stond en lijmde de voorkant van de krantenafbeelding op de achterkant van de pasfoto. Hij stak deze terug in zijn portemonnee en stond dan maar recht om nog wat koffie te gaan halen -When You Dance I Can Really Love-